Lange tijd heeft Boekarest, de hoofdstad van Roemenië, een bedenkelijke reputatie gehad. Een imagoprobleem. Ondanks dat het communisme al lang verleden tijd is, blijft het nog steeds een beetje aan de stad plakken.
Grootheidswaanzin in Boekarest
Het probleem van de zwerfhonden is een paar jaar geleden opgelost. Meer dan 50.000 honden zijn gevangen. Radi, mijn gids voor vandaag, verklapt de bizarre oorzaak van de hondenplaag in Boekarest waarvan jarenlang sprake was. ‘Het probleem is in de jaren tachtig ontstaan doordat een volledige woonwijk op een heuvel aan de rand van de binnenstad met de grond gelijk is gemaakt’. Duizenden mensen waren gedwongen te verhuizen. Naast vele woningen moesten een ziekenhuis, kerken en een stadion wijken voor het schoolvoorbeeld van grootheidswaanzin; een nieuw parlementspaleis. Opdrachtgever Nicolae Ceaușescu.
Ik bespeur nog de woede in de stem van Radi als hij de naam uitspreekt. We staan voor het kolossale gebouw, dat bekend staat als het tweede grootste gebouw ter wereld. Het bleek dat na de onteigening van de huizen de mensen in de kenmerkende grijze betonblok flats werden ondergebracht, waar geen ruimte voor een hond was. De beesten kwamen op straat terecht, gingen heen en vermenigvuldigden zich.
Decennialang heeft het ijzeren gordijn Roemenië geïsoleerd van de buitenwereld. Het communistische regime vierde tot het eind van de jaren tachtig hoogtij. Met name de laatste twintig jaar uit die periode met Ceaușescu aan de macht heeft weinig voorspoed gebracht. Op ‘vrijwillige’ basis werkten bouwvakkers jarenlang aan het enorme parlementspaleis, dat nooit volledig voltooid is. Slechts een vijfde van de oppervlakte is momenteel in gebruik. Je kunt de marmeren vloeren, gouden kroonluchters en andere rijkelijk versierde ruimten bezoeken met een rondleiding door het gebouw. Alhoewel je slechts een fractie van het gebouw krijgt te zien geeft het een goed idee hoe buitenproportioneel deze stenen kolos is.
Herinneringen aan het communisme
Her en der vind je verspreidt over Boekarest nog de herinneringen terug van een vergane tijd. Neem bijvoorbeeld The ‘House of the Free Press’ een massief rechthoekig blok dat een perfecte kopie is van de exemplaren die in Moskou en Warschau staan. Destijds het hoofdkwartier van de communistische propagandamachine, bewaakt door een grote bronzen uitvoering van Lenin. Nu wordt het gebouw, dat naar verluid met een ondergrondse gang is verbonden met het presidentieel paleis, bevolkt door diverse kranten.
Blauw met geel en rode vlaggen steken boven de mensenmassa uit. Luid schreeuwen de dik ingepakte mensen. De onvrede is groot, op deze heldere decemberdag in 1989. Ceaușescu beseft nadat hij zijn toespraak heeft afgerond dat het einde van het regime nabij is. Samen met zijn vrouw vlucht hij per helikopter. Ik sta op het Plein van de Revolutie. Daar waar de joelende menigte meer dan 30 jaar geleden hun onvrede uitten. Nu is het vredig. Voor het gebouw staan een tiental auto’s geparkeerd. En je vindt er het herdenkingsmonument. Een marmeren puntvormige pilaar met een ijzeren kroon in de top die als ‘the Memorial of Rebirth’, door het leven gaat.
Drukte van Boekarest ontvluchten
Een verademing tussen het razende verkeer en de stinkende uitlaatgassen zijn de groene oases in de stad, waar de rust overheerst en je de vogeltjes nog hoort fluiten. Bijzonder is Carol Park, iets ten zuiden van het hart van Boekarest op een heuveltje gelegen, waar de Tombe van de Onbekende Soldaat zich bevindt. Meerdere soldaten in keurig blauw uniform bewaken dit moment met de eeuwig brandende vlam ter nagedachtenis van de Eerste Wereldoorlog dag en nacht. De wisseling van de wacht is een aardige ceremonie om te aanschouwen.
Favoriet onder de lokale bevolking is toch wel het Herastrau park, het grootste park dat zich in het noorden van de stad bevindt. Charles de Gaulle in bronzen uitvoering ontvangt de bezoekers, op de sokkel waarop in het verleden Stalin de ingang nog bewaakte. Op warme zomerdagen vind je hier verkoeling in de schaduw van de oude eikenbomen tegen de soms verstikkende hitte. Iets later in het seizoen wordt het een waar kleurenspel, voordat de bladeren richting de aarde dwarrelen. Aan de rand van het park vind je Village museum waar de oorspronkelijke bebouwing van Roemenië is nagebootst.
Interessante stedentrip
Geen straathonden, zigeuners of groepen bedelaars. Boekarest is nog steeds geen voor de hand liggende stad voor een stedentrip en lijkt nog meer gericht op de binnenlandse bezoeker. Toch is het een zeer interessante en eenvoudig bereisbare stad, die tevens als uitvalsbasis voor dagtochten naar bijvoorbeeld Transsylvanië kan dienen. Ook de oevers van de Zwarte Zee zijn binnen een dikke twee uur te bereiken.
