Ken je dat gevoel – dat je geen idee hebt waarom iedereen zo enthousiast is over wintersport? En voelt het alsof je geen onderdeel bent van een soort secret club omdat je nooit onderdeel uitmaakt van die enthousiaste groep die mee op wintersport wil met studieverenigingen, vrienden of collega’s? Als je niet bent opgegroeid met wintersport, is de drempel meestal erg hoog om alsnog op zo’n vakantie te gaan. Toch heb ik mij er op mijn 35e aan gewaagd. In dit artikel lees je mijn persoonlijke ervaringen met het leren skiën als volwassene. Ook deel ik tips en inzichten die ik zelf graag had geweten alvorens ik deze beslissing nam.
Je kent ze wel – die fanatieke wintersporters die niets liever doen dan de hele winter praten over het vooruitzicht van hun wintersportvakantie, of als die eenmaal achter de rug is, het hebben over hoe heerlijk het wel niet was en waar ze komend jaar weer heen gaan. Ik snapte nooit iets van die mensen – waarom zo lyrisch over één duur weekje in de sneeuw? Maar goed, ik had dan ook geen ervaring met skiën of snowboarden, omdat ik er niet mee ben opgegroeid.
Waarom ik nooit eerder had besloten op wintersport te gaan
Het lijkt namelijk iets te zijn wat je met de paplepel ingegoten moet krijgen. Skiën in het gezellige kinderklasje, en ieder jaar weer op de latten staan om de kunst van het skiën te verfijnen. Als kind ben je nog niet zo bang en vaak redelijk onbezonnen, wat je in de sneeuw en op een helling vast goed uit kan komen. Ook hoef je je als kind geen zorgen te maken of je wel mee kan komen met de rest.
Vanaf het moment dat ik zelfstandig, zonder mijn ouders, op vakantie ging, stond wintersport nooit op mijn verlanglijstje. Ik zag de trips altijd wel aangekondigd worden in grote letters met superlatieven te over – bij studieverenigingen, stage-bedrijven en op kantoor – maar ik schonk er eigenlijk geen aandacht aan. Want, zo dacht ik, skiën was niet voor mij, dat was voor de mensen die kunnen skiën.
Ik geloofde alle goede verhalen over wintersport heus wel, hoe leuk en gezellig het was, alle après-ski avonturen en de helende werking van frisse berglucht en knisperende sneeuw onder je latten. Maar ik kon me er weinig bij voorstellen. En ook wanneer er wel eens werd geopperd dat we met een groep vrienden op wintersport konden gaan, voelde ik me altijd de vreemde eend in de bijt. Hoe enthousiast ik word van het idee van vakantie, zo lauw reageerde ik op die voorstellen – het was immers toch niet realistisch voor mij om echt mee te gaan.
Alle excuses om niet mee op wintersport te gaan op een rij
En geloof me, ik had aardig wat excuses waarom ik elke keer zeer lauw reageerde op een idee van een skitrip.
Ik kan niet skiën
Mijn grootste bezwaar was dat ik het gewoonweg niet kon: skiën. Nooit geleerd, nooit gedaan, nooit ervaren. Ik wist niet eens of ik het wel leuk zou vinden. Maar wat ik wel zeker wist: ik had geen zin om alleen te zijn op zo’n groepsgedreven vakantie. Nog helemaal moeten leren skiën als volwassene zag ik meestal gewoon echt niet zitten.
Geen zin in kinderklasjes moeten doen en dan alle gezelligheid missen
Natuurlijk kan je een klasje volgen, maar die zijn meestal voor en met kinderen, en daar had ik weinig zin in. Ook leek het me matig leuk om een groot deel van de trip vast te zitten in een klasje, terwijl de anderen met elkaar plezier maken. Het klinkt stom en onzinnig, want het is natuurlijk een relatief korte investering, maar toch hield dat me zeer sterk tegen.
Ik wil niemand tot last zijn op vakantie als ‘die trage’
Ook wilde ik geen blok aan het been zijn. Als ik iets niet zou durven, of iets niet zou kunnen, zouden anderen zich wellicht verplicht voelen bij me te blijven en dan zou ik hun plezier afnemen. En dat dan nog los gezien van het moment dat ik een klassieke, geblesseerde of door groepsdruk overmoedige wintersporter zou worden en ze me met een gipsvlucht naar huis zouden moeten sturen – de HORROR! Dus nee, mij kreeg je niet mee.
Waarom zou ik elke dag hetzelfde willen doen op vakantie? En ook nog eens sport
Iedereen die mij kent weet dat sporten niet bovenaan mijn prioriteitenlijstje staat. En dat mijn vakanties vaak bomvol gepropt zitten met alles wat ik wil zien en doen, en dat ik met plezier elke dag op een andere plek slaap.
Waarom zou je dan in vredesnaam elke dag hetzelfde gaan doen op een vakantie? En ook nog eens, elke dag gaan sporten? In mijn hoofd viel dit niet te rijmen met het leuke van vakantie vieren.
De kosten…
En dat nog los gezien van de kosten. Want wintersport is gewoon een hele dure vakantie. Nou is dat niet zo erg als het je lievelingsvakantie is waar je het hele jaar naar uitkijkt, dan is het natuurlijk zeer de moeite waard. Maar waarom zou ik honderden euro’s neertellen voor een vakantie van een paar dagen, terwijl ik het niet eens kan. En dan dus – gevoelsmatig – mezelf een beetje allenig moet laten stuntelen op de latten terwijl anderen van de hoogste bergen af roetsjen? Waarom zou ik de volle mep voor een skipas betalen, voor kilometers aan piste, terwijl ik zelf nauwelijks een paar meter vooruit kom?
Welke oplossingen ik hiervoor had bedacht – en waarom dat het nooit werd
Nou leek het me, door alle enthousiaste verhalen die je toch altijd hoort, wel leuk om het een keer te ervaren en te gaan leren skiën als volwassene. In de zomer kwam ik nog wel eens in de bergen in bijvoorbeeld Oost-Europa in Tsjechië, Polen of Georgië, en ook daar heb je skigebieden. Toen was mijn ingenieuze idee dat ik wel eens daar naartoe zou kunnen gaan.
Vriendelijke bergen, en bovenal ook vriendelijke prijzen. Dan kun je het daar leren en zien of het wat voor je is, alvorens je je bankrekening stukgooit op de Oostenrijkse Alpen.
Maar helaas, hier was altijd maar weinig enthousiasme voor onder mijn potentiële reisgenoten. Veelal werden de kleine skigebieden als grootste struikelblok gezien, er zou gewoon voor de ervaren skiërs te weinig te beleven zijn. Daarbij kwam dan ook nog eens de veiligheid van de liften (ja, in Georgië is dat weleens mis gegaan) of het gebrek aan gezellige après-ski cultuur. Dit plan is nooit gaan vliegen dus – en ik jaagde er verder ook nooit meer achteraan.
Op rodelreis in Tirol
Toch kreeg ik enkele jaren geleden de kans om eens op een wintersportreis te gaan. Ik werd uitgenodigd om te komen rodelen in Tirol. Dat is dan niet van zo’n metalen rodelbaan met karretjes, maar echt met een houten slee in de sneeuw van de bergen af racen. Zo dicht was ik nog nooit bij wintersport geweest!
En – pluspunt – je hoefde er niet voor te kunnen skiën! Dus vol goede moed vertrok ik naar Oostenrijk, en verhip, rodelen in de sneeuw was heel erg leuk om te doen! De bergen die ik zo goed ken van mijn kindervakanties in de zomer, zien er met een dik pak sneeuw ook echt prachtig uit. Bovendien heb je het niet koud, ondanks het koude weer, en vliegt een dag toch ook wel weer snel voorbij omdat je zo actief bezig bent.
Ik vond het rodelen echt erg leuk om te doen en heb me kostelijk vermaakt op de kilometerslange rodelbanen. Maar deze reis was gratis, uniek (je kan normaal niet leskrijgen van een olympische kampioen in sleetje rijden, of op een bobsleebaan racen), en dus niet representatief voor een echte skitrip of de ervaring van leren skiën als volwassene. En ondanks de leuke en gezellige ervaring, nam dit niet mijn bezwaren tegen wintersport weg die ik voorheen had gehad.
Hoe ben ik dan toch uiteindelijk op de latten in Sölden geëindigd om te leren skiën als volwassene?
Het waren collega’s die me uiteindelijk zo ver hebben gekregen om mee te gaan op wintersport. Dat, plus een goede dosis fear of missing out, want ik was denk ik niet meteen het meest enthousiast. Maar een groepsreis met goede en hele gezellige collega’s die we op eigen initiatief regelden, en waar ze zó extreem enthousiast over waren, kon ik natuurlijk niet bij voorbaat missen vanwege één van de argumenten die ik tot dusver had gebezigd.
Op alles hadden ze namelijk wel een antwoord – of iemand wilde ook nog wel even een lesje volgen, of ze zouden het niet erg vinden om me te babysitten op de latten. Ook hielp het niet mee dat er een grote voorliefde van mijn kant voor après-ski muziek is, en hoe kan ik mezelf serieus nemen op dat vlak als ik dat nooit echt gedaan had. De combinatie van de nodige peer pressure met het feit dat iemand anders al het regelwerk op zich zou nemen (want ik had geen flauw idee hoe je een wintersport moest gaan organiseren), en ik was om. Met twee auto’s en zeven mensen gingen we op pad naar Sölden.
Als huiswerk kreeg ik ongeveer alle filmpjes opgestuurd van beginnende skiërs die achterwaarts de berg af stuntelden, het ravijn instortten of met ski’s en al de berghut inreden – goed materiaal om je lekker mee voor te bereiden dus.
Hoe heb ik het aangepakt om te leren skiën als volwassene
Vanaf dat moment van toezegging kon ik niet meer terug. Van een vriendin kon ik een skipak lenen, we zouden ski’s gaan huren, en een andere collega had even uitgezocht wat de beste skischool in Sölden zou zijn. Vanaf dat moment heb ik me er aan overgegeven. Mezelf, maar ook m’n bankrekening, want ik besloot het dan ook meteen echt goed aan te willen leren.
Daarom nam ik de eerste twee dagen privéles – tweemaal twee uur op een dag. Een superdure (zeg maar dag tegen €560!) maar wel supergoede beslissing. Het hielp namelijk écht om meteen goede feedback te krijgen en iemand te hebben die je uitdaagt op een manier die precies bij je niveau past. We ging behoorlijk rap al de echte piste op, en hoe doodeng ik dat soms ook vond, leuk waren die twee dagen daardoor wel. Maar toen moest het echte, zelfstandige werk natuurlijk nog komen!
De eerste keer zelfstandig skiën
Op de derde dag werd ik door een collega die ongeveer is geboren met ski’s aan z’n voeten onder de hoede genomen. Het was mijn eerste dag ‘zelfstandig’ skiënd, maar dat vond ik echt nog wel spannend. Wat nou als ik val, en hoe vind ik nou de beste route op een piste? Zorgen om niks, want als een volleerd leraar liet deze collega me hem volgen op de piste, waardoor ik me vooral kon focussen op m’n techniek en zelfvertrouwen, en niet ook nog eens de beste route hoefde te zoeken. Een luxe om zo iemand bij je in de groep te hebben natuurlijk.
Het maakte ook dat ik me niet als een te grote last voor de groep voelde. De rest kon daardoor namelijk gewoon doen wat ze wilden, en toen de sneeuw in de loop van de dag te slecht werd voor deze beginner, kon hij nog even in noodtempo wat zwarte pistes pakken terwijl ik afgehaakt in het zonnetje zat.
Op de laatste dag van het skiën waren het enkele andere collega’s die ook rustig aan wilden doen. Ze wachtten op me of skieden achter me aan als veegwagen voor wanneer ik weer eens door de sneeuw rolde. Ideaal, want dan weet je tenminste wel dat je altijd in de gaten wordt gehouden.
Mijn ervaring met op latere leeftijd leren skiën
Eerlijk, het was één grote out-of-my-comfortzone ervaring. Dat begon gewoon al op de eerste avond na aankomst, dat ik geen idee had wat ik de volgende ochtend kon verwachten. Voor iedereen was dit iets wat ze zich prima konden voorstellen, maar ik had simpelweg geen idee. De eerste ochtend, toen de spullen gehuurd moesten gaan worden, was ik dan ook al razendsnel klaar ermee.
Het was een vreselijk warme en drukke plek waar we het materiaal gingen huren, je kreeg geen advies als je een vraag had en de mensen waren ronduit onaardig toen ik vond dat m’n skischoenen niet lekker zaten. Ik wist dat het geen slofjes zouden zijn, maar dit leek echt niet goed. Dat werd echter geweten aan mijn onervarenheid door de verhuurder. Onterecht, zo bleek, want ik mis nog steeds gevoel in mijn tenen sinds ik die schoenen één dag heb gedragen, de dag erna stond ik erop een nieuw paar te krijgen en die waren zoveel beter. Maar eigenlijk was ik op dat moment, op die eerste dag, al in staat geweest om de handdoek in de ring te gooien, ware het niet dat ik dat niet echt kon doen en natuurlijk ook niet écht wilde.
Toen de les daarna eenmaal leuk bleek te zijn verdween dat gevoel op de piste dan ook als sneeuw voor de zon. Maar het kwam in alle hevigheid terug toen ik na mijn tweede lesdag ineens vreesde dat ik nu alsnog voor de leeuwen geworpen zou worden op de piste. Pas toen ik rustig achter die collega aan kon skiën was dat gevoel ook weer weg, en de laatste dag had ik er wel vertrouwen in.
Belangrijkste les: de groep waarmee je op je eerste wintersport gaat, bepaalt het succes
Mijn belangrijkste conclusie is dan ook dat de groep waarmee je voor het eerst gaat skiën het succes bepaalt als je leert skiën als volwassene. Want het begrip en de sfeer in de groep maakte dat ik me er ook comfortabel bij voelde, ondanks dat iedereen al jarenlange ervaring had met skiën. Er werd geen groepsdruk uitgeoefend om sneller te gaan, om pistes te pakken die ik nog niet aandurfde, of om langer door te skiën dan nodig.
We konden opsplitsen, en we hadden geen daredevils die grappend doch dwingend proberen je over je grens te duwen en enkelen vonden het ook heel fijn om gewoon steeds dezelfde blauwe piste met me af te skiën. Hierdoor kon ik geheel in eigen tempo, zonder dat ik me schuldig hoefde te voelen of mezelf als ballast zag, het skiën ervaren.
Zou ik het anderen aanraden om te leren skiën als volwassene?
Er zijn tig redenen waarom je het niet zou doen, maar ook net zoveel om het juist wel te doen. Ik heb een hele leuke eerste skivakantie gehad die ik niet had willen missen. Het was gezellig, het was een toffe ervaring, en après-ski muziek klinkt in Oostenrijk ook minstens zo mooi als in Nederland.
Maar het is ook zo dat het een relatief dure vakantie is, zeker met de skilessen erbij. Voor effectief vier dagen was ik boven de €2000 kwijt – dat vind ik echt heel erg fors voor zo’n korte trip. Van dat geld kan je namelijk ook een hele mooie, lange, verre reis maken!
Onverwachte realisatie: skiën is massatoerisme
Bovendien was er één ding wat ik me vooraf echt totaal niet had gerealiseerd, maar wat ik heel erg opvallend vond. Het is namelijk de puurste vorm van massatoerisme. Alles, maar dan ook alles, is ingericht op toerisme, en alle mensen die je ziet gaan exact hetzelfde doen, de ganze dag. Dat vond ik ergens ook echt een beetje een treurigstemmende realisatie. Natuurlijk oogt het uitzicht idyllisch in de sneeuw, maar even weg van de massa is er nauwelijks bij – zeker niet op de blauwe en rode pistes!
Leren skiën als volwassene zou ik zeker aanraden aan anderen, mits je het doet omdat je het echt gezellig vindt. Volgend jaar ga ik gewoon weer mee – en dan ga ik ook gewoon wéér les nemen – maar ik weet nu wel wat me te wachten staat. Voor het eerst heb ik nu ook een beeld bij wat een wintersportvakantie echt behelst.
Maar, ik heb ook het gevoel dat ik het nooit net zo extreem leuk ga vinden als al die langdurige wintersportfanaten die dat al hun hele leven doen. Misschien groeit dat nog, maar ik word nog steeds warmer van het idee van een roadtrip door Saoedi-Arabië dan van vier dagen achter elkaar sporten. Ik doe het ook echt voor de groep en de gezelligheid. Kleine kans dat je mij in m’n eentje op de piste gaat spotten ooit – maar ik vond het alsnog de moeite waard om te leren skiën als volwassene!
Waar je rekening mee moet houden als je voor het eerst op skivakantie gaat en leert skiën als volwassene
Een paar tips uit eigen ervaring voor als je voor het eerst op skivakantie gaat en op latere leeftijd als volwassene gaat leren skiën:
- Neem les, en neem goed les: het scheelde zo ontzettend veel dat ik wist wat ik deed en waarom ik dingen deed. Dat geeft echt een boost aan je zelfvertrouwen, en je leert direct ook veel over de gewoontes en etiquette op de piste die voor skiërs heel vanzelfsprekend zijn, maar voor nieuwelingen niet.
- Zorg voor een reisverzekering met wintersportdekking. Ik leerde dat in Sölden de helikopter die je van de piste afhaalt zo’n €1000 per vliegminuut kost. Beter dat je dat voor 2 tientjes hebt afgedekt!
- Zorg dat je vooraf met je reisgenoten aan verwachtingsmanagement doet. Ondanks dat ze prima wisten dat ik geen ervaring had, voelde ik me toch nog enigszins bezwaard en vroeg ik me af of ze het wel echt leuk vonden om op mijn tempo mee te gaan. Spreek dat van tevoren echt even goed door, zodat dat voor iedereen helder is en je je niet onder druk gezet voelt.
- Bedenk je dat je wellicht net wat minder lang aan het skiën bent dan de rest. Natuurlijk doe je over de piste zelf al veel langer dan ervaren skiërs, maar dikke kans dat je als nieuweling na een lange ochtend en korte middag, echt wel even klaar bent ermee. Wij hadden fantastisch weer, maar de sneeuw werd daardoor best moeilijk in de loop van de dag. Kies er dan ook gewoon voor om te stoppen in plaats van door te ploeteren.
- Laat je goed informeren over het materiaal dat je huurt. Het was echt jammer dat dat de eerste dag niet goed zat en dat de verhuurder bij ons zo groots en massaal was.
- Koop een gewone skipas. Eerst twijfelden we nog of ik die wel nodig zou hebben, omdat je in Sölden meteen 284 euro voor 4 dagen kwijt bent, omdat het een enorm skigebied is. Maar ik stond de tweede dag ook gewoon op de gletsjer met de skileraar, en heb uiteindelijk best veel geskied. Het zou zonde zijn als je alleen van een babypiste af kunt dan.
- De kleurcodes van de pistes helpen je, maar ze zijn niet altijd even handig of vergelijkbaar. In Oostenrijk is het een combinatie van helling en lengte wat bepaalt of de piste blauw, rood of zwart is. Daardoor kunnen er echt tricky stukken op een blauwe piste zitten, en kan een rode piste fijner skiën omdat de sneeuw veel beter is doordat er minder mensen overheen gaan. Vertrouw op anderen als ze zeggen dat je die rode piste best aankunt.
- Leen je skikleding als het kan van iemand anders of koop het tweedehands – zo hoef je niet meteen een grote investering te doen zonder dat je weet of je het wel leuk vindt.
- Vraag aan anderen even een goede paklijst. Je hebt maar weinig nodig, maar wel net het juiste spul natuurlijk, dus zorg dat je dat bij de hand hebt.
- Neem geen overbodige meuk naar de piste mee – leer ook daar van anderen. Veel heb je niet nodig (maar zonnebrand bijvoorbeeld wél).
- Specifiek voor Oostenrijk: zorg dat je cash bij je hebt. Op nog steeds best veel plekken kun je niet met pin betalen.
- Bedenk dat je – mocht je het echt niet leuk vinden – ook andere dingen kunt doen. Wandelen, met je snoet in de zon zitten met een aperol, of gewoon die liften op en af gaan voor het uitzicht en wat andere attracties (hier was bijvoorbeeld ook een James Bond-museum). Er zijn altijd alternatieven.
En zie het ook gewoon als een leuke en nieuwe ervaring om te leren skiën als volwassene! Het is best grappig dat iets wat voor anderen zo normaal is, voor jou echt zo’n andere wereld kan zijn. Maar dan heb je het in ieder geval een keer geprobeerd! Een skivakantie zal voor mij nooit zo’n enorme must worden als het voor sommige anderen is, maar ik snap na deze eerste skivakantie wel wat de charme van een korte skitrip is. En ik heb ook gewoon alweer zin in de skivakantie van volgend jaar!
