We gaan vroeg op pad om de zonsopgang in Badlands National Park te beleven. Om vijf uur in de ochtend gaat de wekker. Zo’n heerlijke nostalgische wekker op pootjes met twee muizenoortjes. Wat een kabaal geeft zo’n ding toch. Buiten is het nog pikdonker. En allerminst stil. Het verkeer dat over de Interstate 90 raast laat zich horen. Dit is de snelweg in South Dakota waarbij je om de haverklap wordt geattendeerd op de koffie van vijf cent, de overheerlijke steaks en de mooie cowboylaarzen van de Wall Drug.
Gratis ijswater
Al tientallen jaren staan de doorgaans grappige reclameborden langs de snelweg op weg naar Badlands National Park. Het maakt me op z’n minst nieuwsgierig naar wat Wall Drug nu eigenlijk is. Ted en Dorothy begonnen in de dertiger jaren een bescheiden drogisterij in het nietige plaatsje Wall. Jarenlang was het maar moeilijk rondkomen. Op een bloedhete dag midden in de zomer bedacht Dorothy het plannetje om gratis koud water te schenken. Langs de I-90, de weg naar onder meer Mount Rushmore, plaatsten ze de borden met ‘free icewater Wall Drug’. Het liep storm die zomer. Het winkeltje is in tientallen jaren uitgegroeid tot een attractie dat jaarlijks twee miljoen bezoekers trekt. Dat terwijl het plaatsje Wall nog geen duizend inwoners telt. En het ijswater is nog steeds gratis.
Attractie langs de snelweg
De western stijl is nogal overheersend. Het is echt Amerikaans, ietwat kitscherig. Rick, in de zestig met een opzichtig speldje van war veteran op zijn bodywarmer, vindt cheesy het juiste woord. ‘But I like the free coffee en donuts’, voegt hij eraan toe. De Amerikanen noemen Wall Drug liefkozend ’the ultimate roadside attraction’. Het is hoofdzakelijk een enorme souvenirwinkel met een groot restaurant en nog een klein beetje drogisterij. Volgens het shop in shop concept. Boeken, schoenen, messen en allerhande hebbedingetjes zijn er te koop. En een aantal attracties.
Om de hoek van de arcade brult elke tien minuten een levensgrote T-rex, schudt zijn kop en toont zijn kaken. De goudkoorts kan worden herbeleefd in de gold panning area. Het topstuk staat in de achtertuin. Het is een ongeschreven regel om de mythische Jackalope, een konijn met een gewei, voor een fotomoment te bestijgen. Pas dan kun je je weg vervolgen.
Spectaculaire zonsopkomst boven Badlands National Park
Stilletjes aan wordt het al licht. Het maakt ook niet uit. Het doel van vroeg uit de veren deze ochtend was om verstijfd van haar schoonheid een schitterende zonsopgang boven het Badlands National Park te ervaren. De hemel zit potdicht. Een streepje oranje gloed probeert zich uit de greep van de dikke bewolking te bevrijden. Al snel wordt de minst grijze kleur in de lucht weer opgeslokt. ‘The wall’ is niet te missen.
Deze lange grillige bergketen loopt met door erosie uitgeslepen rotsen loopt door het Badlands National Park. Door één van de openingen in the wall, met de toepasselijke naam ‘door trail’, ben ik via een boardwalk het ruige terrein opgekomen. Het is klimmen en klauteren door een fascinerend landschap. Totdat de ravijnen te diep en de rotsen te hoog worden. Groene oases zijn zichtbaar tussen uitgeslepen rotsen die zijn opgebouwd uit meerdere lagen in uiteenlopende tinten. Een lichte teleurstelling over de mislukte zonsopkomst verandert geleidelijke wijs in euforie. De ruigheid van het eindeloze en dramatische landschap. Ravijnen, kloven, bijzondere rotsformaties en prairies. En de stilte. Ronduit magisch.
Onzichtbaar wildlife in Badlands National Park
Dwars door het ruige landschap snijdt de Badlands Loop Road. Na iedere bocht wacht een nieuwe verrassing. Deze weg leidt langs bijzondere rotsformaties en vormt tevens het startpunt van de meeste trails. Ook meerdere viewpoints bevinden zich langs de Loop Road. Bij de White River Valley Overlook stap ik uit. In de verte is de prairie achter de rotsformaties zichtbaar. De dieptes hier zijn niet kinderachtig. Een misstap gevolgd door een glijpartij is zonder meer fataal.
Het dierenrijk laat het helaas wat afweten met slechts een verdwaald konijn en een dikhoornschaap dat moeiteloos over een steile rotswand huppelt. Zwarte stipjes op de prairie lijken een groep bizons, maar blijken van dichtbij gewoon koeien te zijn. Onder meer ratelslangen, bizons, coyotes en prairiehonden noemen dit gebied hun thuis. Geleidelijk aan worden slingerwegen steeds minder krom en komt de uitgang in zicht. Ook zonder een indrukwekkende zonsopgang is een bezoek aan Badlands National Park een bijzondere ervaring.
