Miep miep! Dit moet wel de plek zijn waar de eeuwige strijd tussen de roadrunner met zijn donkerblauwe kuif en de sluwe coyote met zijn wapenarsenaal zich heeft afgespeeld. Het landschap, de kleuren, de canyon. Alsof het zo uit de tekenfilm komt.
Wat doet het toeval? Dit is het leefgebied van de grote renkoekoek, onze vertaling voor de roadrunner. Deze kleine ietwat schichtige beestjes maken hier de strak geasfalteerde wegen onveilig. Het dier kan vliegen, maar rent liever. Ik ben in de Red Rock Canyon, onderdeel van de Mojave Desert, de warmste woestijn van de Verenigde Staten. Het turbulente Las Vegas heb ik voor een dag achter me gelaten om te ontdekken wat er buiten de stad valt te beleven.
Koken in de canyon
Het nationale park dankt zijn naam niet geheel verrassend aan de bloedrode kleur van de rotsen. Hoog aan de helderblauwe hemel staat de zon. Wayne Johnson is hier als gids werkzaam. ‘Nu al 105, het wordt nog 110 vandaag’, vertelt hij me. Zweetdruppels glijden langs zijn slaap over zijn wang. Zijn blauwe blouse waarvan hij de mouwen heeft opgestroopt vertoont kletsnatte plekken onder de oksels en op de rug. Nu al bijna 40 graden dus, we gaan nog richting de 43 graden. Tja, het is nu eenmaal ook een woestijn.
Twee landschildpadden sjokken achter elkaar aan over de dorre grond. Het blijkt een vrouwtje te zijn die het mannetje van zich af probeert te schudden. Net als de roadrunner wonen zij ook in dit onherbergzame gebied. Alleen hebben de schildpadden wat minder bewegingsvrijheid in hun afgesloten verblijf bij het bezoekerscentrum van de Red Rock Canyon. In het groen gestoken rangers met een bruine hoed op het hoofd bevolken deze laatste plek met een functioneel toilet voordat je de eindeloze leegte binnen treedt.
Roze in de woestijn
We gaan in een opvallende roze jeep op pad voor het 21 kilometer lange rondje door de Red Rock Canyon. Met de toepasselijke naam de ‘scenic route’. Grote rotspartijen met een rode gloed verschijnen. De Wilson Cliffs. Door water en wind is erosie ontstaan, waardoor bijzondere vormen in de rotsen zijn geschapen. ‘Hiken op eigen gelegenheid is prima mogelijk, maar ga nooit op pad zonder water,’ deelt Johnson mede. ‘Je zal niet de eerste zijn die hier het leven laat. Oh ja, en pas op voor ratelslangen’, grinnikt hij. De huidige temperatuur nodigt niet echt uit tot een wandeling tussen de rotsen door. De toch al redelijk blazende airco wordt nog maar eens een tandje hoger gezet.
Niet meer dan zwartgeblakerde wortels resteren. Tien jaar geleden is door een blikseminslag brand ontstaan. Weinig vegetatie kan overleven in dit harde klimaat. Herstel is een proces van tientallen jaren. De scenic loop blijft haar naam eer aan doen. Prachtige vergezichten volgen elkaar op, zeker vanaf het hoogste punt, de Red Rock Overlook. Voor een woestijngebied is het nog best groen hier, toch zijn er niet veel beesten te ontwaren. De temperatuur is inmiddels verder opgelopen in deze schaduwloze omgeving.
Tijd om de cactussen van de Red Rock Canyon achter ons te laten. Dit is echter niet het enige uitstapje buiten de onwerkelijkheid van Las Vegas. National Park Valley of Fire is ook prima. Vanuit Las Vegas te bezoeken. De Grand Canyon is iets verder weg maar, afhankelijk van het transportmiddel, ook prima in een dag te bezoeken.
Eenzame hoogte
Het is kwart over de zes in de ochtend. Het is al bijna anderhalf uur licht. Vroeg vertrek is noodzakelijk vanwege de hitte. Ik klik de puntgordel vast en zet de koptelefoon op. De bladen roteren als vlijmscherpe messen en produceren een oorverdovend geluid. Zowel in horizontale als in verticale richting komt de heli vlot in beweging. Het ruige landschap trekt onder me voorbij. Binnen enkele minuten cirkelen we al boven de Hooverdam. Een gigantische massa water wordt tegengehouden door dit enorme betonnen bouwwerk. Het is nog rustig op de highway die over een boogbrug met uitzicht op de dam enkele jaren geleden is aangelegd. De Hoover Dam Bridge, al een imponerende constructie op zich, vormt de state line tussen Nevada en Arizona.
Lake Mead, het grootste kunstmatige meer van de Verenigde Staten en het waterreservoir van de dam hebben een grillige oever. Langs en over het meer vliegen we richten het zuidelijke en westelijke deel van de Canyon. De schaarse wegen vormen een lijnenspel in het ruige bruine landschap. Slechts sporadisch zie ik een nederzetting van wat huisjes.
Ademloos boven de Grand Canyon
‘You guys, welcome to the Canyon’. Met krakende stem op een triomfantelijke toon, alsof we net op een voet op de maan hebben gezet, spreekt de piloot de woorden uit. Een relatief vlak en onbegroeid terrein maakt plaats voor een benauwende diepte, waar de Colorado River door heen stroomt. Miljoenen jaren van erosie heeft deze diepe wond in het landschap veroorzaakt. Ademloos staar ik naar beneden. Het is erg bijzonder om het natuurschoon vanuit dit perspectief te mogen aanschouwen.
Als een klein pukkeltje aan de wand van de kloof wordt de Grand Canyon skywalk bij Eagle Point zichtbaar, het enigszins bekritiseerde glazen uitkijk platform dat boven de afgrond is hangt. Mensen zijn er nog niet te zien. We volgen nog een stuk van de Colorado River die door de Grand Canyon heen slingert om vervolgens weer rechtsomkeert voor de terugweg te maken. Een vlucht zoals deze is met recht een ‘once in a lifetime experience’ te noemen. Laat de glitter van Las Vegas achter je en verken de prachtige canyons in de omgeving.
Heb je een reis naar de Verenigde Staten op de planning staan? Kijk voor een parkeerplaats in de buurt van de luchthaven eens op Vliegen en Parkeren.