Maar al te vaak razen we over de viaduct van Millau op weg naar het zonnige zuiden. We tikken 9 euro af, beseffen ons weer eens hoe indrukwekkend dit bouwwerk is en zetten koers richting Spanje of de Franse kust. Dit keer niet. Ik verliet de gebaande paden en nam de afslag voor de 343 meter hoge viaduct. Dalend over kronkelende bergweggetjes bereikte ik de vallei. En ontdekte dat hoogte en hoogtepunten in dit deel van het departement Aveyron uitstekend samengaan.
In vogelvlucht boven Millau
Michel is een ervaren parapenter. Al meer dan 20 jaar rent hij vrijwel dagelijks van berghellingen af. Gevolgd door zijn glijscherm dat met touwen aan zijn oversized backpack is verbonden. Vliegen als een vogel door Frankrijk. Elegant door de lucht, manoeuvrerend op de wind met de stuurlijnen in zijn handen. Hij staart wat mistroostig naar de hemel die met schapenwolkjes is bezaaid. ‘Not enough wind’, moppert hij binnensmonds. ‘Lets try’. Ik krijg een vest aangereikt. We zitten toch zeker op een hoogte van een halve kilometer. Nu is er geen weg meer terug. Helmpje op, voor wat het waard is. Het rode glijscherm, met geel en zwarte accenten, wordt uitgerold en wappert in de wind. ’Run, run’, roept Michel naar me. Mijn loden benen komen in beweging. De afgrond komt steeds dichterbij. Dan vangt het zeil de wind en zweven we boven de vallei.
Het kerkje, de boompjes en de waterval. Een kronkelende rivier door groene heuvels. Alles lijkt zo nietig. Op een schommel in de hemel. Ik vergeet haast dat de echte blikvanger van het landschap zich achter mijn rug bevindt als we door de luchtstroom in de andere richting draaien. Oog in oog met het imponerende Viaduct van Millau. Dat is eens een ander perspectief. Met trillende handen leg ik het uitzicht vast. We verliezen hoogte, om dan ineens bij de juiste thermiek weer te stijgen, hoger en hoger. De mensen op de berghelling veranderen al snel in stipjes. Angstvallig ver boven de bergtoppen cirkelen we rondjes. Na een tiental minuten op de luchtschommel dalen we af richting landingsplatform voor een keurige landing.
Klimgeiten
Lang blijf ik niet met beide benen op de grond. De Tarn is het lieflijk riviertje dat langs Millau stroomt en waar het kraakheldere riviertje La Dourbie op uitmondt. Stroomafwaarts leidt het water ons door de Gorges La Dourbie, een door steile rotswanden en bijzondere rotsformaties gedomineerde kloof. Dit is de ideale omgeving voor een volgend hoogtepunt.
Zilverkleurige karabiners klingelen aan de gordel om zijn middel. Nonchalant deelt Manu de helmen uit en legt uit dat we een avonturenparcours met een progressief verloop gaan afleggen. Hij oogt als een type klimgeit, avonturier en zal waarschijnlijk in staat zijn om maanden in de wildernis te overleven. Ruwe handen met eeltplekken, een brede borstkas en een donkere zonnebril op zijn gebruinde kop. We volgen de leider naar het eerste obstakel, het riviertje La Dourbie, dat moet worden overgestoken met droge voeten. Probleemloos overwinnen alle leden van de groep deze eerste hindernis. Nu begint het echte werk pas. Klauterend via handvaten die in de rotsen zijn gehouwen naar een apenbrug, waarmee de eerste tientallen hoogtemeters een feit zijn.
Het progressieve karakter wordt duidelijk als we stuitten op een pittige schuine rotswand. Voorzichtig plaats ik mijn voet op de kleine steunpunten terwijl ik bungel boven een afgrond van minstens 200 meter. Moeizaam trek ik me verder omhoog en bereik de top van de rotswand. En nu? Het vervolg van de route blijkt zich te bevinden op de tegenover gelegen rots. Ik zie een web van staaldraden. Andermaal geen weg terug. Nog even genieten van het uitzicht om vervolgens op volle hoge snelheid naar de overkant te razen. Stijf van de adrenaline vervolg ik de weg. Na nog een uur klimmen en dalen komt het grondniveau weer in zicht. Voldaan zet ik voet op vaste bodem, met het gevoel een Alpenreus te hebben bedwongen.
Spelen op de mountainbike
Talrijke andere actieve mogelijkheden biedt het natuurgebied. Zoals bijvoorbeeld hiken, kanoën, raften of mountainbiken. Een gebrek aan tijd zorgt er helaas voor dat het verkennen van één van de meerdere mountainbike routes in de omgeving niet meer gaat lukken. Gelukkig heeft Millau met het bikepark een prima alternatief. Een zwarte, rode en blauwe route zijn door het park aangelegd en vertegenwoordigen ieder een moeilijkheidsgraad. De meest steile schansen waar je voor meerdere seconden het luchtruim betreedt laat ik eerst maar even links liggen. Het eenvoudiger springwerk is na alle letterlijke hoogtepunten voldoende.
La Course Eiffage du Viaduc Millau
Iedere twee jaar is de viaduct één ochtend gesloten voor gemotoriseerd verkeer. Dan is het tijd voor La Course Eiffage du Viaduc de Millau. Onder een hemel gevuld met grijze onheilspellende wolken sta ik samen met andere 15.000 al huppend en springend te wachten op het startschot om de viaduct van Millau twee keer te voet te mogen oversteken over een afstand van 24 kilometer met 500 hoogtemeters. Na vier kilometer begint het werken als we de pilaar van de viaduct bereiken. Een kilometerslange steile beklimming naar de top van de viaduct jaagt de hartslag aardig omhoog. Een lang lint van lopers zie ik onder en boven me zwoegen.
De toegang tot de viaduct komt in zicht. Met oranje pionnen is de vluchtstrook op de viaduct afgezet zodat een kijkje over de rand niet mogelijk is. Dit moet voorkomen dat basejumpers, vermomt als hardlopers, de felbegeerde sprong in de diepte gaan maken. Tweeënhalf kilometer lang is de viaduct. Daarna is het rechtsomkeert in één lange afdaling weer terug naar Millau. Het onthaal is hartelijk. Luid gejuich als weer een vermoeide loper in aantocht is en tussen twee rijen knotwilgen door de laatste honderden meters naar de finish boog aflegt. Nog een hoogtepunt in de Aveyron.
