‘Mount Rushmore State’ is de bijnaam van South Dakota. Daarmee doet het deze veelzijdige staat in het noorden van de Verenigde Staten veel te kort. Natuurlijk is Mount Rushmore een bezienswaardigheid. Stiekem is het Badlands National Park, of de Black Hills en het daarin gelegen Custer State Park minstens zo interessant.
Presidentieel Rapid City
Een aangenaam nazomer weertje, zoals dat van eind september mag worden verwacht. Bright blue skies, en een graadje rond de twintig in Rapid City, de stad gelegen tussen de Badlands en de Black Hills. Rapid, noemen de Amerikanen het. Op papier een gewoon stadje met 80.000 inwoners zoals er zoveel zijn in de Verenigde Staten. Rapid City is vooral geliefd als handige uitvalsbasis voor de Black Hills. En is eigenlijk ook best een leuk stadje om in rond te slenteren.
Verspreid over downtown Rapid City staan bronzen beelden van de 44 voormalige presidenten van de Verenigde Staten. Rapid City noemt zich graag the City of Presidents. Niet heel ver van Rapid ligt Mount Rushmore. Een slimme zet om op dat thema voort te borduren. De presidential walking tour leidt je langs alle bronzen beelden. Een ander soort kunst vind je de Art Alley. In dit steegje mag je legaal met je spuitbus aan de slag. Dat heeft geresulteerd in een aantal mooie pieces.
Bier en bluswater
Heel aantrekkelijk was downtown Rapid City eigenlijk niet. Leegstand en verval maakten het er niet fraaier op. Veel rotte plekken zijn de afgelopen jaren aangepakt. Neem bijvoorbeeld de oude brandweerkazerne aan de Mainstreet. Nadat de spuitgasten het gebouw verlieten namen de ratten het over. Na een grondige verbouwing waarbij tal van originele elementen zijn behouden heeft de oudste brouwerij van South Dakota haar intrek in het pand genomen. De Firehouse Brewing Company brouwt haar biertjes waar ooit de firetrucks stonden te wachten om uit te rukken. Gelukkig is ook de originele glijpaal in oude glorie hersteld. Een metersgrote stoere brandweerman is op de blinde muur aan de zijkant van het gebouw aangebracht. Het bier smaakt veel beter dan bluswater.
Sneeuw in Custer State Park
We laten Rapid City achter ons en zetten koers richting Custer State Park, dat verstopt ligt in het heuvelachtige landschap van de Black Hills. Het is één van de grootste staatsparken van de Verenigde Staten. Terwijl we het park binnen rijden merken we hoe grillig het weer in South Dakota kan zijn. Dikke grijze donderwolken trekken de hemel dicht. De temperatuur keldert tot net boven het vriespunt. Naarmate we steeds hoger komen daalt de temperatuur verder. Motregen gaat langzaam over in natte sneeuw. Laaghangende bewolking blokkeert helaas het uitzicht van de Needles Highway. Dat uitzicht moet, zeker met de intredende herfstkleuren, zonder meer prachtig zijn.
De naaldvormige rotsformaties hebben deze 23 kilometer lange panoramische weg haar naam gegeven. Net voor de verraderlijk smalle Needles Eye Tunnel hebben we geluk. De hemel breekt open en toont ons een blik op de Black Hills en het Custer State Park. De tunnel is een attractie op zich. Dwars door een gigantisch blok graniet is een smalle doorgang gecreëerd. Of er tegenliggers aankomen is nagenoeg niet te zien zonder de tunnel in te rijden. En dan maar hopen dat het past als je een pickup tegenkomt.
Middle of nowhere
Knus zijn de blokhutten. Met een eigen open haardje en een stapeltje houtblokken. Een mooi uitzicht op de rotsformaties. Geen wifi. Dat maakt het extra rustgevend. Het laagje sneeuw voor de deur doet er nog eens een schepje bovenop. De Sylvan Lake Lodge ligt op een heuvel naast het schitterende Sylvan Lake. Met recht het meest populaire meertje van het Custer State Park. De hike over de besneeuwde heuvel naar het meer is verraderlijk glad. De afdaling naar het meer moet wachten totdat de sneeuw is verdwenen. Lang hoef ik niet te wachten. Een dag later is het zover en doe ik voor het krieken van de ochtend een tweede poging. De temperatuur is gestegen en het witte landschap is weer veranderd in een groene zee van bomen, met her en der een verdwaald plukje geel.
Schoonheid van Sylvan Lake
Twee chipmunks sprinten over de slagboom die toegang verschaft tot Sylvan Lake. Het meer is gehuld in een laagje nevel en wordt geflankeerd door fraaie rotspartijen. Op de oever liggen een aantal kano’s. Bij zomerse temperaturen is dit dé plek in Custer State Park voor verkoeling. Het kan er dan ook aardig druk zijn. Nu ben ik de enige.
Prachtige reflecties in het stille water. Halverwege lijkt het pad rondom het meer dood te lopen. Teleurgesteld begin ik aan dezelfde weg terug, totdat ik een goed verstopt zijpaadje ontwaar. Tussen de reusachtige rotsen zit een spelonk, breed genoeg voor de gemiddelde passant. En jawel, de route vervolgt zich achter de rotswanden. Hier ligt ook het startpunt voor de bijna vijf kilometer lange Sunday Gulch Trail. Een pittige wandeling, waarbij droge voeten uitgesloten zijn. Ik hou het bij het rondje Sylvan Lake, een kleine twee kilometer. Bovenop een rots neem ik plaats. Een serene stilte. Met een schitterend uitzicht op het meer en de vele tinten geel en groen aan het bladerdek van de bomen aan weerszijden van het meer. De beloning voor een vroege ochtendwandeling.
Hike naar de top van Little Devils Tower
Bij het ontbijt vertelt de dienstdoende ober me, terwijl hij een kommetje yoghurt met granola en aardbeitjes voor me op tafel zet, dat ik de Little Devils Tower hike moet doen. Met een pittige klim naar de top, maar met een fantastisch uitzicht, verzekert hij me. We gaan op pad. Op nog geen twee kilometer van Sylvan Lake ligt de hike naar de top van Little Devils Tower. Al na een paar minuten lopen komen we abrupt tot stilstand. Een hertje staart ons brutaal aan op nog geen vijftig meter afstand. Ontspannen blijft het staan. Het dier neemt een paar happen gras, ruikt aan zijn achterwerk en verdwijnt door het dichte struikgewas uit het zicht. Een mooi begin van deze tocht.
We beginnen hoogtemeters te maken. Het is al wat heiig. De hoop op panoramische vergezichten verdwijnt. Blauwe op rotsen geschilderde pijlen verschijnen om de juiste route aan te geven. Het wandelpad eindigt voor een rots waarop een verticale blauwe pijl is geschilderd. Nu begint het echte klimwerk. We klauteren steeds verder omhoog terwijl het parcours uitdagender wordt. De top bereiken is belangrijker dan het uitzicht. Klimmend via een smalle geul zien we stok met paarse vlaggetjes wapperen. En verder helemaal niets. Het zit potdicht. We staan midden in de wolken. Geen panoramisch uitzicht over Custer State Park. Soms werkt het weer gewoon niet mee.
Buffalo Roundup
De laatste week van september is geen fijne week om een bizon in South Dakota te zijn. In het Custer State Park leeft een kudde van ruim 1.300 bizons. De bizon, de Amerikanen spreken over de buffalo, is misschien wel het meest indrukwekkende dier dat vrij ronddwaalt in South Dakota. Ze zien we wat suffig uit. En sloom. Je zou ze bijna aaien. Maar vergis je niet. De beesten wegen meer dan duizend kilo, halen met gemak een snelheid van meer dan 40 kilometer per uur en zijn bovendien verrassend wendbaar. Mooi laten grazen dus. Behalve in de laatste week van september als het tijd is voor de Buffalo Roundup.
De bizons worden door een tiental cowboys op paarden bij elkaar gedreven naar een afgesloten deel van het Custer State Park. Daar worden ze gecheckt, geënt of gebrandmerkt. Of verkocht. De meeste mannetjes vanaf een jaar of drie worden met rust gelaten. Zij laten zich nogal lastig temmen. Vroeg in de ochtend beginnen de cowboys met hun werk. Het publiek, dat in grote getale op het evenement afkomt, wacht geduldig bij het weiland waar de bizons uiteindelijk naar toe worden gedirigeerd. Het is een waar spektakel dat weer een andere kant van het veelzijdige South Dakota en de Black Hills laat zien.
