Na ruim een uur gereden te hebben door een post-apocalyptisch, kaalgeslagen niemandsland doemt er eindelijk een teken van leven op. Het enorme beeld van een stier – naar de functie ervan op deze locatie blijft het gissen – markeert het punt waar de wegen steeds minder ‘weg’ worden, de vervallen Sovjet-bebouwing verdwijnt en je enkel nog wat bandensporen door het droge, dorre maanlandschap moet volgen om maar te hopen dat je op je bestemming aankomt. Welkom bij Davit Gareja, de topattractie van Georgië!
Davit Gareja is een van de bekendste plekken van dit kleine Kaukasusstaatje. Het uit rotsen gehouwen, eeuwenoude kloostercomplex staat bij elke georganiseerde reis naar Georgië op het programma en daarnaast doet ook de ligging van slechts 75 kilometer ten zuidoosten van hoofdstad Tbilisi vermoeden dat deze plek druk bezocht moet zijn.
Gelukkig staat er halverwege dit woestijnlandschap wel een gloednieuw verkeersbord dat het bestaan van niet slechts één, maar zelfs meerdere wegen impliceert.
Niets is echter minder waar. In het zomerse hoogseizoen verdubbelden wij met onze twee auto’s het aantal bezette parkeerplaatsen bij deze historische plek en de urenlange trip door niemandsland daarvoor deed ons al enigszins vermoeden dat het wellicht niet zo vol zou zijn als verwacht.
Post-apocalyptische Sovjetlandschappen
In principe is het maar een klein stukje rijden vanaf de hoofdstad Tbilisi naar Davit Gareja. Het eerste stuk bestaat uit een goede (snel)weg die je naar het nietszeggende Rustavi leidt. Vanaf dat moment zal het begrip ‘weg’ echter relatief worden. De lappendeken van asfaltlagen wordt breder, evenals het aantal auto’s dat zich daar als vakkundige botsautootjes over heen lijken te manoeuvreren. Het maakt weinig verschil of je nou links of rechts rijdt, inhaalt of stilstaat, het belangrijkste is dat je op termijn vooruit komt.
Deze exercitie voelt meer als een gameboyspel uit de jaren ‘90 dan een weg richting een historische attractie, met het verschil dat je hier slechts één leven hebt in plaats van drie. Gelukkig maakt deze toestand na enige tijd weer ruimte voor een totaal verlaten, ooit geasfalteerde tweebaansweg richting het zuiden.
De omgeving valt het beste te duiden als een post-apocalyptisch Sovjetlandschap dat net ten onder is gegaan aan een zombie-invasie. Werkelijk geen van de vervallen industriële panden lijkt nog in functie te zijn. Waar in het noorden van Georgië de groene bergen het landschap ruig opsieren, moet het zuiden het doen met roestige fabrieken en stoffige, verlaten wegen. Tijden van weleer lijkt dit landschap nooit echt gekend te hebben, maar de absolute leegte maakt dit absurdistische tafereel nog vele malen onwerkelijker. Dat je tientallen kilometers kunt rijden en geen auto, fietser of wandelaar tegenkomt, maar wel sporadisch een eenzame visser aan de rand van het dikbruine riviertje langs de weg spot, maakt het geheel niet per se geloofwaardiger.
En dan die stier. Net als je denkt dat het nu toch wel klaar moet zijn met die onzin, is daar een betonnen kolos in de vorm van een stier, met een formaat dat toch iets belangrijks impliceert. Wat dat dan moge zijn op deze van God verlaten locatie, blijft enkel gissen. Wel markeert het voor ons het punt waar de weg zo goed als lijkt op te houden. Vanaf hier zijn er geen echte wegen meer en geven alleen wat verdroogde bandensporen nog een indicatie van de richting.
Davit Gareja: Daar waar de weg echt weg is
Op de moeilijke manier leren we dat je ook verkeerd kunt rijden in een landschap waar geen wegen zijn. Het moment waarop we proberen om te keren om toch iets meer in de richting van de eindbestemming te komen (lang leve Google Maps’ offline functie!), gebeurt er iets wat deze toch al niet geheel realistische setting nog dwazer maakt.
Vanuit een stofwolk doemt een groep militairen op die als een razende voorbij onze auto’s rennen om vervolgens weer in de dorre woestijn te verdwijnen. Ach, het is iets waar je op deze route haast aan gewend zult raken; lekker cruisen door militair oefenterrein.
Gelukkig staat er halverwege dit woestijnlandschap een gloednieuw verkeersbord dat het bestaan van niet slechts één, maar zelfs meerdere wegen impliceert. Toekomstdromen wellicht, maar het versterkt voornamelijk de toch al vervreemdende aantrekkingskracht van Georgië. Want na een uurtje crossen door het verdroogde landschap kom je dan toch echt aan op een gloednieuw, prachtig parkeerterrein en lijkt Davit Gareja dan toch echt bereikt!
Davit Gareja: klooster in de woestijn
Het Georgisch-orthodoxe kloostercomplex bestaat uit meerdere delen. Het bekendste zijn de uit rotsen gehouwen woningen en kerken, die je nog steeds kunt bezoeken en die zich vlakbij de ingang bevinden. Er zijn echter nog meer bezienswaardigheden, zoals eeuwenoude fresco’s in een rotswand en vanaf het hoofdcomplex staan er dan ook bordjes die fier naar boven wijzen.
Hoewel het de dappere klim en wandeling meer dan waard is, is het fijn te weten dat bewegwijzering een schaars goed is. Meermaals hebben wij ons gerealiseerd dat de beklimming van deze steile en gladde rotswanden op niets meer dan gympjes wellicht hét middel was om op noodlottige wijze de voorpagina van een krant te halen.
Dat je daarvoor even illegaal de grens met Azerbaijan moet oversteken, een bom in de verte ziet ontploffen en dat je continue dient te bewaken dat je Azerbaijan niet in lazert door op een verkeerd steentje te stappen, dien je even voor lief te nemen.
Toch is het ons uiteindelijk gelukt om via de onofficiële weg de prachtige fresco’s te vinden. Dat je daarvoor even illegaal de grens met Azerbaijan moet oversteken, een bom in de verte ziet ontploffen en dat je continue dient te bewaken dat je Azerbaijan niet in lazert door op een verkeerd steentje te stappen, dien je even voor lief te nemen. Gouden tip: negeer dat sporadische schorpioentje gewoon en blijf opletten.
Georgië: verrassend vol avontuur
Een land dat zo vol contrasten zit, verdient haast per definitie een bezoek. Het is vervreemdend hoe je vanuit de extreem hippe hoofdstad Tbilisi in korte tijd in zo’n totaal onwerkelijke wereld terecht komt. Bovendien is het in de huidige tijd, waarin toerisme soms schadelijk overdadige vormen aan weet te nemen, een verademing om te zien hoe rustig het nog kan zijn op zo’n bijzondere locatie.
Vrijwel geen bezoekers of luidruchtig museumcafé, maar gewoon een plek waar je heerlijk op eigen gelegenheid nog op ontdekkingstocht kunt gaan. Want uiteindelijk is Georgië een land waarin je nog heerlijk zelf op avontuur kunt gaan en dat is misschien nog wel de meest vreemde beleving van allemaal.
Ontdek hier de perfecte reisroute voor Georgië in één week, inclusief een gaaf bezoek aan Davit Gareja!
